Juli 2019

1 juli Cide

Wij vorderen gestaag richting Georgië. Vanuit Taraaği port gaan wij richting Cide. Het weer is gunstig en en er wordt vijf mijl voor Cide geankerd in de enige baai die de kust rijk is (Gidros Limani) om te lunchen  en te zwemmen. Wij komen als eerste aan en vertrekken als laatste. In Cide liggen wij aan een hoge kade. De volgende dag op zoek naar anti-slip vanwege de steile klim naar de kade met de loopplank. Het lukt ons met Google translate en een hulp van de plaatselijke bevolking terecht te komen in een winkel die dit verkoopt.

Wij zien een mooie tuin waar gegeten kan worden en nemen daar onze lunch. De zaak wordt bestierd door drie vrouwen waarvan één ook kan omgaan met google translate. Zij is afkomstig uit Afghanistan en heeft zich hier gevestigd. Het etablissement heet Haci Teyze wat zoiets betekent als 'tante pelgrim'. Ontzettend aardige mensen die zeer vereerd zijn met het buitenlandse bezoek.
Vandaag is Sander jarig en wij besluiten te blijven liggen. De groep vertrekt naar Inebolu om zes uur 's ochtends. Als een van de groepsleden appt dat de zee knobbelig is hebben wij geen zin meer. Wij gaan morgen liever voor 72 mijl met weinig zee en de wind mee voor zover aanwezig in elk geval niet tegen. De diesel voorraad (wij motoren 90% van de tijd) is aangevuld en de loopplank beplakt met anti slip.

4 juli Çaylıoğlu Port

Als de iman 's ochtends oproept voor het gebed wordt ik er wakker van en rol het bed uit. Kwart over 4, een mooie tijd om de boot klaar te maken. Hanneke maakt geen aanstalten, ik laat haar liggen. Havermoutpap, thee, koffie en het bijbootje er achter hangen en dan zijn wij om vijf uur klaar voor vertrek. Direct uit de haven de zeilen gehesen. Er is zo nu en dan een landwind. De motor gaat op 2300 toeren, dan gaan wij ongeveer

5,5 knopen. Met de wind erbij soms even 8 à 8,5. Dat duurt nooit lang vandaag en na kaap Kempe Buru nog 4 à 5 knopen ruime wind. Zoals volgens de berekening zit het vandaag niet tegen. De zee is rustig en de uitzichten zijn mooi. Het deel wat wij tot nu toe gevaren hebben is groen met veel stranden. Om vijf uur komen wij Çaylıoğlu Port binnen en wordt er weer blij gezwaaid. Wij zijn er weer bij, in de groep. 

Wij zwemmen naar de Fastned Lady en praten even bij. Wij blijven aan boord en maken van het kleine rode kooltje een mooie groente stoofpot met ui, knoflook, pruimen en rozijnen.
De Fastned Lady bevalt het ook niet de hele dag motoren en zij gaan om 8 uur weg om de nacht door te zeilen en hopen nog wat wind op te pakken. Wij krijgen ook kriebels maar blijven liggen met een kop thee en nog wat Griekse chocola. Wellicht wekt de iman ons morgenvroeg weer. 

Totaal vandaag afgelegd van Cide naar Çaylıoğlu Port 71,8 mijl in 11 uur en 45 minuten, gemiddeld 6,1 knopen.

5 juli Gerze

Inderdaad om kwart over vier doe ik een schietgebed voor een beetje wind. Om vijf uur vertrekken wij. Op de motor de haven uit en een uurtje gemotord. Met lichte wind scoren wij 3,5 knoop maar het dobbert lekker. Het wordt tijd voor wat kleine klusjes wat mooi kan als het zo rustig vaart.

Bij kaap Ince Burun gaat de motor een uurtje aan. Wij willen ankeren in Hamsi Limani een mooie inham waar geen golven staan. Er liggen een tweetal vissersbootjes waarop enthousiast gezwaaid wordt. Later komt er nog één langs varen om ons welkom te heten in Turkije. Een ander deel van de inham is op het land volg gezet met picknick sets. Wij zijn als enige boot een bezienswaardigheid en met grote telelenzen worden wij digitaal vastgelegd. Als laatste komen wij Gerze binnen en vinden nog een plaatsje tussen Dragos en Turquoise, geheel omringd door Turken. Wij leren Ali

Riza van de Dragos beter kennen, een vriend van hem uit Gerze komt de Saz spelen en zingt er Turkse smartlappen bij die hier erg populair zijn (iets minder onder de jeugd). Een paar nieuwsgierige jongetjes van een jaar of 10 komen aan boord om kennis te maken met de vreemdelingen. Ze willen graag Engels oefenen en wij komen erachter dat één van hen in Moskou woont en spreekt zowel Turks als Russisch. Zijn moeder is Moskouse en zijn vader is Turks en zij zijn hier nu op vakantie.

De volgende dag is een dagje uit met een busje. In Erfelek is een stop voor een Sultan ontbijt. Het eerste dat wordt opgediend is patat. Gevolgd door een hoop lekkernijen als jams, honing, gebakken worst, spinazie en nog veel meer. Voor de hele dag genoeg calorieën. Na het ontbijt worden 27 watervallen bij Sorgun beklommen. Aan het eind is een tentje met yoghurt en thee.
's Avonds nog een diner in een restaurant met life muziek (volgens mij ook weer smartlappen). Wij mogen in de pauze optreden met een paar van onze favorieten. Er wordt weer enthousiast geklapt en meegedeind. Een vertaler (Engels - Turks) geeft min of meer onze teksten in het Turks door. 

Totaal afgelegd van Çaylıoğlu Port naar Gerze Port 51 mijl in 11 uur en 53 minuten, gemiddeld 4,3 knopen. (16 mijl gemotord en 35 mijl gezeild)
 

7 juli Samsun

Wij zijn nu onderweg. De eerste 45 mijl op de motor en nu hopen wij nog 23 onder zeil te doen. Het gaat lekker rustig met een snelheid van 4 à 5 knopen. Hanneke speelt gitaar en houdt de wacht. Ik mag het verslag uitwerken en de foto's verzamelen.
De rest wordt nog een leuk zeiltochtje. Gelukkig we doen het al zo weinig. 

De volgende dag blijven wij in Samsun voor een city tour, nou ja city? Vanaf de haven loopt een grote promenade met allerlei musea of evenementen plaatsen.
De eerste stopplaats is bij de vroegere tabaksfabriek waar Kemal Mustafa (Atatürk) op 19 mei 1919 aan land kwam en de onafhankelijkheidsstrijd van Turkije begon. Na WO I werd Turkije bestuurd door Fransen, Engelsen en Amerikanen. De strijd heeft tot 1923 geduurd toen het huidige Turkije zijn vorm kreeg. In het voorjaar is er een DADD zeiltoer van Istanboel naar Samsun geweest vanwege de honderdjarige herdenking.
De tweede uitstap was bij de Amazones. De vrouwen die worden afgeschilderd als alleen heersers in deze regio. Wetenschappelijk bewijs is er niet maar vrouwen hebben deelgenomen in gevechten. Het is wel een mooi museum.

Na een lunch break worden wij met grote snelheid door het Gazi museum gewerkt, in het Turks.

Daarna een bezoek aan een replica van de Bandirma boot, waarmee Mustafa Kemal met zijn metgezellen vanuit Istanboel naar Samsun is gekomen.
In het museum ontdek ik ook dat in Samsum tabak verbouwd en bewerkt werd. Komt daar onze Samson shag vandaan?

Totaal afgelegd van Gerze naar Samsun 69,8 mijl in 13 uur en 17 minuten, gemiddeld 5,3 knopen. (46 mijl gemotord en 23 mijl gezeild)

's Avonds nog een visdineetje en dan is het tijd voor:

9 juli Terme

Een prachtige zeildag. Om 7 uur hijsen wij de zeilen en gaat 10 minuten later de motor uit. Een ruime wind het eerste uurtje ons voortstuwend met 3 knopen maar als wij later in open zee komen wordt dit 6 à 7 knopen. Voor de haven van Terme gaan wij voor anker om de waterlijn waar

een leuke grasbaard groeit te verwijderen en het onderwaterschip voor zover mogelijk schoon te borstelen. De Seajet 032 Professional heeft zijn werk goed gedaan, onder water alleen een slijmlaagje dat er met een stevige borstel makkelijk afgeveegd wordt. Terme is een lelijke visserij haven met een failliete scheepswerf. In de buurt lijkt zich voorzichtig eenvoudig strandtoerisme te ontwikkelen.

Totaal afgelegd van Samsun naar Terme 40,2 mijl in 6 uur en 47 minuten, gemiddeld 5,9 knopen. (1,2 mijl gemotord en 39 mijl gezeild).

10 juli Kişlaönü

Wij verlaten om 6 uur de haven in Terme om gezamenlıjk op te stomen (wind was er niet) naar Yasun kaap 30 mijl verderop. Yasun Burun is een landtong die in zee steekt. Zowel ten oosten als ten westen kan geankerd worden. Dit is de plaats waar Jason met zijn Argonouten aan land is gegaan om het schip te herstellen en voedsel in te nemen. In linie varend passeren wij de kaap en brengen een groet. De haven in Kişlaönü moest nog klaargemaakt worden voor ons bezoek. Wij bezoeken eerst de haven Mersin een paar mijl na de kaap en maken een kop soep klaar.

Om half twee liggen wij voor Kişlaönü. Een ontvangstcomité (tv, kranten en vertegenwoordiging van de gemeente) is klaar om ons te ontvangen op de kade met een broodje en drinken. Even later is er een bus om ons naar Yason kaap te brengen. Een echte toeristische attractie is dit geworden met een kerkje uit 1850. Aansluitend is er een diner aan zee aangeboden door de gemeente.

De volgende dag is er een city tour beginnend met een bezoek aan de burgemeester. De burgemeester Mehmet Hilmi Güler is ın maart in Ordu verkozen als lid van de AKP. Hij was minister van Energıe en Metaal onder Erdoğan. Wij worden ontvangen met koffie en thee. Onze commodoor en de burgemeester houden een beleefd gesprek. Er wordt een DADD vlag uitgewisseld met een bord van de gemeente. Aan het eind van het gesprek wordt aan de buitenlandse deelnemers gevraagd naar hun ervaringen met de Zwarte Zee en wat er nog verbeterd kan worden om het toerisme aantrekkelijker te maken. 

Ordu heeft de laatste jaren veel geïnvesteerd in toerisme en met name uit de Arabische streken komt dit aardig op gang. De DADD organisatie brengt ook hier advies uit over wat er verbeterd kan worden om het zeilen in deze omgeving aantrekkelijker te maken. Een aantal films worden getoond over de mooie omgeving. Ziet er prachtig uit, veel groen, water en watervallen. 
Na het bezoek stappen wij in de kabelbaan om omhoog gebracht te worden naar Boztepe. Onder ons grote boomgaarden met hazelnoten. Boven veel toeristische stalletjes en een restaurant voor water of ayran (een soort yoghurt karnemelk). Na deze is het tijd voor een lunch op kosten van deze prachtige gemeente. Na de lunch nog naar de beste ijssalon van de stad en dan moeten wij plotseling terug naar de boten want een tankauto met diesel staat klaar en worden wij gesponsord met 100 liter diesel.

's Avonds als het donker wordt begint een onweersbui met de nodige regen. Lekker verfrissend en het dek wordt weer eens schoon. Het bijbootje gaat op het voordek. Wij ankeren tot wij terug zijn in Istanboel waarschijnlijk niet meer. In de zon gaat deze er alleen maar op achteruit.

Vandaag vrijdag blijven wij liggen in de haven en hebben een vrije dag. Het is bewolkt, tijd voor een wandeling naar het dorp Percembe op 2 kilometer afstand. In Vona Park gebruiken wij de lunch. Zelf iets maken is niet uitnodigend als er een lekkere kop soep en pide voor je gemaakt wordt en je rekent af voor minder dan 10 euro. Worden er ook nog een paar mezes en natuurlijk Turkse thee van het huis bij geserveerd.

Totaal afgelegd van Terme naar Kişlaönü 37,9 mijl in 7 uur en 13 minuten, gemiddeld 5,2 knopen.

14 juli Görele

Gısteren vertrokken uıt Kişlaönü.  De wolken waren donker en er spatte zo nu en dan wat regen. De temperatuur was 19 graden. Het is acht uur in de ochtend wij hebben kunnen uitslapen.

Gisteravond om half acht werden wij hier opgewacht door een delegatie van burgemeester, vertegenwoordiging van diverse organisaties en bewoners. Daarna was er plotseling een diner. Met plotseling bedoel ik dat wij niet op de hoogte waren en er net een glas  wijn op tafel stond en Hanneke de soep zou serveren. De burgemeester beledigen door niet te komen konden wij niet maken. Wij hebben goed gegeten uit de gemeentekas. 

Voordat wij hier aankwamen is er door de vloot langs de pier in Ordu gezeild (grootzeil omhoog, motor aan) waar de burgemeester van deze stad (200.000 inwoners) ons kwam uitzwaaien en  foto's en filmpjes zijn geschoten ter promotie van de stad. Daarna 30 mijl verder varen naar Giresun waar 2,5 rondjes rond de rots Giresun Adasi zijn gevaren. Dit voor opnames met een drone.

Deze ochtend stond er aan het eind van de pier een ontbijt met burgemeester en bovenburgemeester klaar. Een folkloristische groep mannen eet mee om daarna een optreden te verzorgen. Speciale muziek wordt gemaakt met een kemenge. Een driesnarig strijkinstrument. Na het ontbijt rijdt om twaalf uur een bus voor een ontvangst in de stad Giresun. Wij bezoeken eerst het kasteel met mooie uitzichten. De begeleiding van de groep werd verzorgd vanuit het gemeentehuis waar een Nederlands-Turkse vrouw Ela werkt. Hierdoor leren wij de Turkse cultuur van binnenuit kennen. Ons idee van chaotische organisatie door Turken werd door haar bevestigd. Zij stamt af van een Turkse vader die in 1965 als gastarbeider naar Deventer kwam. Vijf jaar later volgt de moeder en zo blijven zij in Nederland. Tien jaar geleden besloot zij naar Istanboel te gaan en nu woont en werkt zij in Giresun. 

Het kasteelbezoek wordt afgesloten met een lunch aangeboden door de gemeente Giresun. Na de lunch wordt met een vaartocht een bezoek gebracht aan het eiland Giresun Adasi waar wij de dag ervoor omheen gezeild zijn. Er staan te veel golven om aan land te gaan en de daar levende Argonauten te bekijken! De legende van Jason en de Argonauten is hier van betekenis. Na de boottocht is er een uurtje vrij. Hanneke gaat met een groepje oude huizen in de stad bekijken. Met Fritz en Martine bezoek ik één van de zeldzame plekken waar een koud biertje wordt geserveerd. Om zeven uur schuiven wij aan voor een diner met de loco-burgemeester van Giresun. Na Samsun schijnt het dat zeilboten zo'n zeldzaamheid  zijn dat wij overal met een groot gebaar onthaald worden. 

We zullen zien, het bewaken van overgewicht wordt nu een zaak van belang.

Totaal afgelegd van Kişlaönü naar Görele 63,1 mijl in 10 uur en 24 minuten, gemiddeld 6,1 knopen (1,5 uur gezeild, de rest gashandel indrukken en vaart maken)

17 juli onderweg naar Göndoğdu

Wij blijven doorhollen terwijl wij snakken naar een adempauze. Wij worden geleefd en beseffen soms niet waar we nu weer hebben liggen slapen. Twee dagen geleden aangekomen in Bişikdüzü. Een dorp of stad met een actieve zeilvereniging en jeugdleden. Wij komen om elf uur binnen. Om twaalf uur is de tafel gedekt voor de lunch. De moeders en mogelijk een enkele vader hebben thuis ijverig staan koken en bakken. Wij maken kennis met de jeugd en de volgende dag zullen die met ons meevaren naar de volgende haven. Wat een belevenis om op een echt jacht te varen in plaats van een optimist of laser!

Even later zitten wij in de bus onderweg naar een kabelbaan voor een fraai uitzicht. Helaas de top is in wolken gevat en het regent. Daarna het binnenland in naar de fog mountains, daar zou altijd mist zijn. Wij hadden mooie heldere uitzichten. Na een uurtje pauze terug in de haven is het tijd voor het diner. Welke burgemeester het deze keer betaald heeft? De bediening was uitstekend, niks geen keuzes, köfte of vis en natuurlijk de nodige mezes vooraf.
Gisteren om 9 uur zouden wij vertrekken met de jeugdzeilers aan boord maar op dat moment een stortbui. Even later klaart de lucht op en komen de kinderen aan. Bij ons komen Efe en een 10 jarige jongeman aan boord. De jongeman verdwijnt echter snel, hij had het te moeilijk met de taal en de vreemdelingen. Hij gaat met een Turkse boot mee. Efe is veertien en spreekt uitstekend Engels. Heeft hij geleerd van een Nederlandse Turk die de Engelse taal goed beheerst. Met Efe was het heel prettig zeilen, hij is erg nieuwsgierig en weet veel en is snel van begrip. Na de zomer gaat hij met zijn ouders en broertje verhuizen naar Zuid Turkije waar zijn vader gaat werken. 

Om een uur of drie komen wij aan in de haven 100.YIL BB bij Trabzon. Even snel bijpraten over de ervaringen met de jonge zeelui waarvan enkele zeeziek werden en daarna in de bus naar een klooster tegen een bergwand 50 kilometer landinwaarts.

Afgesloten met een diner in Trabzon. Wij zien hier op straat ook weer veel Arabieren op vakantie, mannen in witte jurken en vrouwen in nikab. Na het ijsje met spoed onder de douche en het bed in. De volgende morgen staat het ontbijt om 7 uur klaar (wij kregen een groot brood mee) van één van onze sponsors. Als Hanneke thee wil halen van de boot valt zij van de loopplank achter op de boot en kneust haar rib. Erg pijnlijk.
Nu onderweg naar Göndoğdu. We hadden haast, maar per app kwam bericht binnen dat wij voor 15.30 uur niet de haven in kunnen. Met vijf knopen motoren wij verder, doen de was en maken water.

Rond 15.30 uur komen wij aan en na een uurtje ligt een ieder op een plek. Er zijn vertegenwoordigers van plaatselijke verenigingen en hooggeplaatste ambtenaren om ons te ontvangen. Zafer onze commodoor geeft weer een interview voor een plaatselijk TV station en een aantal kranten. Er staat een theewagen met

baklava en koekjes klaar en een folkloristische dans groep doet een aantal dansjes. Al met al weer een hartelijke ontvangst. Om half acht is zo langzamerhand standaard geworden dat er een diner in een plaatselijk restaurant wordt geserveerd.

18 juli Hopa

De laatste haven in Turkije is bereikt voordat wij het Gulden Vlies kunnen gaan halen. De twee Nederlandse boten, wij en Plons zijn bij Pantaenius niet verzekerd voor een entree in Georgië. In Hopa nog geprobeerd een aanvullende verzekering te kunnen regelen maar dat lukt niet als wij geen BSN nummer van Turkije hebben. Wij laten de boot achter. Hanneke gaat mee met de Fastnet Lady. Dit is beter omdat bij een val op de loopplank gisteren er een rib gekneusd is. Zelf ga ik mee met de Wahring Darling een Dragonfly trimaran. Om op te lopen een wat moeilijker boot voor Hanneke. In Poti hebben wij in The Anchor een bruidssuite genomen om de huwelijksnacht nog eens dunnetjes over te doen. Bij ons trouwen sliepen wij de eerst nacht op een luchtbed in een bestelwagen. 

De dag van vandaag was een motor dag van 44 mijl in een vlakke zee.

23 juli terug in Hopa van Georgië

Gisteren aangekomen vanuit Poti in Georgië in Hopa. Eigenlijk een heel gedoe even een bezoekje aan Georgië. In Turkije moest vrijdag eerst worden uitgeklaard, stempels in paspoort en translitlog aanpassen met nieuwe bemanning en daarna inleveren. Stempels in paspoort is van belang want dan kunnen wij de drie dagen dat wij in Georgië zitten langer blijven in Turkije bij terugkomst. Onze visa zijn in totaal voor 90 verblijfsdagen geldig in een periode van 180 dagen. Wij zijn binnengekomen 16 juni, dan zijn onze dagen  op op 14 september + 3 dagen wordt 17 september.
De twee Nederlandse boten, de Viviane en Plons varen niet mee naar Georgië. I 

Zaterdag morgen is het nog even spannend of wij wel mee zullen gaan. Hanneke heeft veel pijn van de gekneusde ribben en daardoor een nacht slecht geslapen en slecht een houding kunnen vinden voor de rug, die nu ook pijnlijk is. Blijven is geen goede optie, wij moeten dan weer inklaren en de transitlogs moeten worden aangepast. Waar vind je 's ochtends vroeg om zeven uur de ambtenaren die dit moeten doen? Met wat moeite stapt zij op de Fastnet Lady en krijgt daar een kooi waar zij languit kan liggen. Met Iboprufin wordt de pijn verzacht. 

Met een prachtige ruime wind komt de Wahring Darling als eerste aan in Poti. Wij komen eerst terecht in de militaire haven waar plots twintig man of meer staan te zwaaien dat we niet mogen aanleggen. Een klein bootje haalt ons even later op om ons de juiste plek te wijzen. Eerst gaan wij in quarantaine tot de port police, de douane en de immigratiedienst gearriveerd zijn. Dit is allemaal geregeld door het Turkse consulaat. Een vijftal papieren worden ingevuld en daarna mag de schipper met papieren en paspoorten aan de wal. Men is niet ingesteld op jachten, de papieren zijn die van de grote vrachtschepen. Na de schipper mogen de bemanningsleden één voor één bij de douane langs voor een stempel en mogen aan de wal blijven. Als alle schepen binnen zijn mogen wij de wal op.

Een heftig gesprek gaande tussen een aantal ambtenaren over het hek waardoor wij het haven terrein kunnen verlaten. Uiteindelijk wordt gekozen voor de kortste route alleen dan wandelen wij door de straat waar de vrachtwagens binnenkomen, maar waar ook de nodige dames verblijven en een hutje hebben om deze harde werkers te kunnen verwennen.

Wij hebben een kamer gereserveerd in "The Anchor", een toepasselijke naam en een hotel vlakbij de haven. Helaas bleek bij aankomst dat onze kamer al bezet was. Een boekingsfout bij het hotel en/of booking.com. Wel werd er in het hotel gezorgd voor een taxi en een ander hotel, hotel Fasizi, 800 meter verder van de haven. 

Met een taxi betaald door "The Anchor" worden wij daar heen gebracht. Wij hadden de keuze uit twee kamers. Wij kiezen de kamer aan de voorkant met zitkamer (twee stoelen en een tafeltje en koelkast) en blijven die avond op de kamer om vroeg in de avond vermoeid van een dag varen en de trammelant vanwege de misboeking bij "The Anchor" het bed in te duiken.

Zaterdag is er de ontvangst door de burgemeester van Poti en de consul van Turkije in de haven. Met haven bedoelen wij hier de commerciële haven waar een kleine jachthaven een plaats heeft gevonden. Er liggen drie zeiljachten, waarvan één haveloos op de kant. 
Wij gaan op zoek naar een geldautomaat. Het hotel kan niet betaald worden met bankkaart of creditkaart. De munteenheid heet hier lari door ons snel hernoemd tot larikoekjes.
Een taxi kost maximaal vijf larikoekjes binne de stad. Eén lari is ongeveer 32 eurocent. 
Zaterdagmiddag bezoeken wij (de DADD groep ex Hanneke, die in het hotel rust vanwege rug en ribben) het plaatselijke museum, het park en een museum ex-woonhuis van Niko Nikoladze. Hij was burgemeester van Poti van 1894 - 1913 en bracht de stad tot grote bloei. Onder anderen de aanleg van de haven (vergroting van de haven) vond onder zijn toezicht plaats. 

'

s Avonds gaat de groep buitenlanders uit eten in "The Beerhouse" een uitstekende gelegenheid voor bier en eten. Met een taxi laten wij ons afleveren bij het hotel (1100 meter) voor 48 eurocent.

Zondag is er een bezoek aan Batumi, de stad waar de Turkse consul woont. Wij gaan niet mee om de ribben van Hanneke nog wat rust te gunnen. Wij maken een wandeling door de stad. Deze ziet er armoedig uit, maar na wat leeswerk blijkt dat de economische groei in Georgië best aardig is. Wisselende cijfers over de jaren maar gemiddeld toch zo'n vijf procent de laatste tien jaar. De werkeloosheid is 16% en neemt langzamerhand af. Bij de werklozen worden niet geteld de agrariërs ongeveer 60 procent van de bevolking. Zij worden aangemerkt als zelfstandigen met een zeer karig inkomen, maar willen wel ander werk. Vijf en vijftig procent van de bevolking leeft onder de armoede grens.

In 2008 is er nog een kort durend conflict geweest met Rusland waarbij de bombardementen zijn geweest. In Poti werd de haven geblokkeerd en zijn acht schepen tot zinken gebracht. Het conflict ging om twee gebieden, Abchazië (250.00 inwoners) volgens Moskou een zelfstandig land, maar door de meeste landen niet erkend en als zodanig een autonoom gebied in Georgië. Het tweede gebied is Zuid Ossetië (53.000 inwoners) met eenzelfde status. 

Batumi is een meer welvarende stad met horeca en vooral ook casino's. Turken mogen graag een gokje wagen, maar in islamitische landen is dit niet toegestaan. Het geloof in Georgië is overwegend Georgisch Orthodox.
Zondag avond ga ik met Hanneke een pizzeria annex sushi restaurant in voor een warme hap. Een bord spaghetti, een warme salade, water en wijn en 2 cappuccino na, rekenen wij af voor 37 larikoekjes, omgerekend 11,84 euro.

Maandagochtend zit de douane om zes uur  (is vijf uur Turkse tijd) klaar op de Petunia (de boot van onze grote leider) om ons uit te klaren. Binnen een uur is het dit keer geregeld. Met tegenwind (4 tot 10 knopen) komen wij ongeveer 5 uur in de namiddag weer binnen in Hopa, waar moet worden ingeklaard. Transitlog invullen en aanschaffen en paspoorten stempelen. Om zeven uur is er dan nog een diner aangeboden door de Kamer van Koophandel en de Haven van Hopa.

27 juli terug in Bişikdüzü

Op dinsdag een dag in Hopa en omgeving. 's Ochtends vroeg naar een meertje in de bergen. He was regenachtig en nat. Wij zijn  vanwege het glibberige pad niet rond het meer gewandeld. Gulay van Dragos valt en houdt scheur in het midden voetbeentje aan het tochtje over. 's Middags

nog een bezoek aan het museum van Hopa, voorafgegaan door een lunch in het dorp bij wat in het Turks een Lokasi genoemd wordt. Een goedkope eet voorziening  met een goede maaltijd voor een lage prijs. Vooral zaken uit de jaren 50 en 60 zijn hier uitgestald. De begeleider houdt weinig rekening met de niet Turks sprekende die daarna al snel afhaken. Wij wandelen terug naar de boot.

Woensdag varen wij ruim 45 mijl naar Göndoğdu bij de stad Rize waar wij 17 juli ook waren. Dit keer geen ontvangstcomité. Wij komen als eerste binnen na een vroeg vertrek om half zes. 's Middags slapen wij bij en als wij wakker worden is er een barbecue op de haven opgebouwd, waar door Vural

Abi die een huisje aan de haven bewoond,  tafels en stoelen worden aangesleept. Wij stellen de muziek installatie op en spelen enkele nummers. Daarnaast worden er een aantal Turkse deelnemers gedichten voorgedragen.  Een gezellige avond. 

Op donderdag is er een ontbijt boven op een berg met aan de ene zijde uitzicht op Rize en de Zwarte zee en de andere zijde een groen dal met

theeplantages. Het ontbijt was weer overdadig. De eieren kwamen van de kippen die naast het restaurant werden gehouden. Daarna bezoek aan een nieuw gebouwde moskee. Het was dusdanig regenachtig dat van buiten niet een foto van de moskee te maken was. 's Middags een tocht het

binnenland in naar een kasteel dat een kruispunt was in de zijde route (er werd tol geheven). Na afloop een lokale bonenschotel gegeten in een Lokasi. Bonen in tomatensaus met gehakt een lokale specialiteit wordt gezegd.

Vrijdag gaan wij naar 100th Year (Yil)  Harbor. In Yeniay Port waarheen wij zouden gaan zijn wij niet welkom omdat de marine de haven gebruikt.  's Ochtends vroeg gaan wij op stap en komen als eerste aan. Als wij net binnen de haven zijn slaat de motor af en valt niet meer te starten. Wij gooien het anker uit en blijven voor het restaurant liggen waarbij wij dreigen op de basalt blokken te raken. Het roer raakt een keer de rots maar gelukkig is er geen deining. Bij het restaurant staat de bediening er lachend naar te kijken dat wij het anker uitgooien. Wij proberen duidelijk maken dat wij problemen hebben en wel een sleepje van een vissersbootje naar de kade willen. Uiteindelijk lukt het nadat een visser een extra bemanningslid gehaald heeft. Onze commodoor heeft telefonisch gereld dat wij hulp krijgen en zo komen wij achter het anker aan de kade te liggen.

Dan op zoek naar het probleem. Ik vermoed verstopte filters en vervang de filters. Dan ontluchten maar dit lukt niet. Na verschillende leidingen los gehad te hebben zie ik het niet meer zitten. Hanneke haalt met Burhan van de Suzy nieuwe filters, want de laatste zijn gebruikt. Cevat van de Baris en Ali Riza van Dragos, Cevat voor de techniek en Ali voor de vertaling komen erbij. Ook met Cevat komen wij er niet uit. Via via worden er nu twee monteurs geregeld die 's avonds om tien uur aankomen. De baas vertrekt weer maar komt om twaalf uur terug. Eerst wordt het opvoerpompje gedemonteerd en schoongemaakt en daarna leiding voor leiding gecheckt en terug gewerkt naar de diesel tank. Nadat die gecheckt is wordt de leiding van de dieselkachel

gecontroleerd en dan blijkt het filter in de leiding (van plastic) afgebroken te zijn. Waarschijnlijk uitgehard door de diesel en door trilling gebroken.

Om drie uur in de ochtend is het gefixed en wordt de motor gestart. Na even pruttelen (de lucht eruit werken) krijg deze de slag weer te pakken. Een aantal keren starten en stoppen en het lijkt goed. Nog een uur opruimen, schoonmaken (veel diesel geknoei) en dan voor een paar uurtjes het bed in. Wij vertrekken om 7.00 uur naar Bişikdüzü. Om twaalf uur komen wij aan. Om één uur is een bus geregeld en gaan wij 1800 meter hoog de bergen in

naar het Black Plateau waar de burgemeester ons een pide lunch met ayran aanbiedt.

Vandaag voor het eerst weer een dag met volop zon. Sinds 17 juli hebben wij dat niet meer gehad. De komende dagen zal het zo blijven en naarmate wij meer naar het westen gaan zal de temperatuur oplopen.

30 juli Kişlaönü Port

Het is 's ochtends vroeg half acht. Hanneke zit al in de kuip gitaar te spelen.  Cevat van de Baris brengt een paar ronde broodjes langs als ontbijt.

Gisteren zijn wij vertrokken vanuit Tirebolu, een tocht van krap aan 50 mijl. Tirebolu was een overnachtingshaven. Van de stad hebben wij weinig gezien. Na een chili con carne van Bilge gaan wij om 9 uur 's avonds voor een wandeling de stad in. Dit is meestal een mooie tijd. Er wordt volop geflaneerd en gewandeld. Wij vallen kennelijk op, er komen hier zeer weinig toeristen (van die ietwat bleke lange). Op de wandeling van nog geen kilometer moeten wij een aantal keren thee drinken bij de diverse theehuizen. Alles wordt aangeboden. Afrekenen? Wij zijn gasten en die betalen niet. Onderweg ontmoeten wij een Belgisch-Turkse vrouw en knopen een praatje aan over het leven in België en de vakantie die zij houden in Turkije, op bezoek bij familie.

Het blijft moeilijk in de groep om begrip te hebben voor de beslissingen van onze commodoor. Wij dachten in Tirebolu nog een dag te liggen en dan verschijnt plots in whatsapp de boodschap dat wij de volgende dag om zeven uur vertrekken. Ik heb mij er maar bij neergelegd. Na Istanboel mogen wij weer in vrijheid onze eigen plannen maken. Waarom die plotselinge verandering? De burgemeester van Ordu heeft beslist dat er vandaag tijd is om een fotoshoot met drone te nemen bij Cape Jason. In ruil daarvoor krijgen wij per boot 100 liter diesel (op de heenreis hebben wij dat ook gehad). Wij moeten dan in formatie de kaap passeren. Dit levert de gemeente en de burgemeester promotie filmpjes op en de burgemeester kan laten zien welk een goed werk hij verricht voor de gemeente. 

Was ik voorstander van de gekozen burgemeester, ik begin eraan te twijfelen. Ik begrijp dat wij alle diners, lunches en bustochten aangeboden door de gemeenten die wij bezoeken, krijgen ter meerdere eer en glorie van de burgemeesters. De wispelturige beslissingen van onze commodoor worden mede daardoor veroorzaakt. E zijn wel globale afspraken, maar de details worden pas op het laatste moment ingevuld. Zo ook met de gratis diesel, eergisteren zou het 150 liter worden maar gisteren werd de deal afgemaakt op 100 liter.

Zo meteen op stap voor de fotoshoot naar Cape Jason en dan door naar Fatsa waar de burgemeester met persdelegatie klaarstaat om ons te ontvangen. Morgen wordt ons voor al dit persgeweld een ontbijt aangeboden met rondtoer door de gemeente en 's avonds staat het diner klaar. Vandaag hebben wij na de tocht een 'vrije' avond. Wij hebben andijvie gescoord en hebben nu al zin om geen köfte te eten.

Het is inderdaad waar, een uur na aankomst is er een gemeentelijke delegatie met burgemeester, de plaatselijke tv en kranten. Onze commodoor houdt een interview en een gesprek met de burgemeester. De burgemeester spreekt goed Engels is is benieuw naar de ervaringen van de buitenlanders in de Zwarte Zee. Wij houden ons braaf aan de protocollen en noemen vijf positieve punten en één negatieve. De

burgemeester heeft daaraan genoeg om aan te werken. Positief zijn de mooie bergomgevingen altijd groen en fris met mooie uitzichten, de geweldige organisatie van de DADD ralli. Negatief is het zwerfvuil dat wij op veelplaatsen ontmoeten. Op onze wandeling de volgende dag nemen wij dan ook plastic zakken mee en verzamelen het vuil dat wij links en rechts zien liggen. De gemeenteambtenaren die met ons meereizen doen goed mee. De dag na aankomst is er nog een interview met de landelijke tv. Dit werd in de namiddag uitgezonden en wij  werden in onze DADD ralli shirts op straat herkend. 

's Ochtends ontbijt in het sociaal centrum van Fatsa waarbij ook een parlementariër uit de streek aanwezig is. In Turkije is het parlement op reces. Als buitenlanders waren wij weer interessant. Nu is benadrukt dat het voor zeilers van belang is om langer dan 90 dagen in Turkije te kunnen verblijven zoals het nu met een visum geregeld is. Het kan wel langer maar dan met een Ikamet (verblijfsvergunning). Daarvoor is het wel nodig een jaarcontract met ligplaats voor een jaar te hebben. 

Overdag is er een busje geregeld en bezoeken wij een aantal plaatsen met overblijfselen uit de oudheid. 's Avonds is er dan een eenvoudige maar heerlijke warme hap in het sociaal centrum. Terug in de haven spelen wij nog een paar deuntjes en worden er Turkse gedichten gereciteerd. Dit onder het genot van een fles Jägermeister, onder het motto goed voor lijf en leden.

Terwijl dit schrijfsel wordt uitgewerkt is het 1 augustus en gaan wij over naar een nieuwe maand, onderweg naar Samsun.